Lata 30’te i początek drugiej wojny światowej to ogromne przyśpieszenie w rozwoju konstrukcji lotniczych. Nowe rozwiązania konstrukcyjne, technologie materiałów i wytwarzania powodowały, że model w czasie wprowadzania go do seryjnej produkcji był już często zacofany w stosunku do tego co oferowali inni producenci. Ten kto uparcie brnął w mało perspektywiczne rozwiązania techniczne stawał w pewnym momencie przed ścianą której nie mógł przeskoczyć. Wszystko ma bowiem swoje ograniczenia i po osiągnieciu kulminacyjnego punktu rozwoju należało to porzucić i od nowa rozwijać coś innego. Tak właśnie było z typami silników samolotowych. Silniki gwiazdowe o mniejszym skomplikowaniu, złożoności układu i wadze niż silniki rzędowe osiągnęły górny pułap mocy przy których ich geometria powoli stawała się problemem przy aerodynamice. Na scenę coraz mocniej zaczęły wchodzić silniki rzędowe z ich małym przekrojem poprzecznym oraz ogromną podatnością na usprawnienia podnoszące moc. Taki też krok podjęto we Włoszech, widząc, że ich myśliwce ustępują Spitfire’om i Hurricane’om po stronie alianckiej oraz niemieckim Bf 109. Zwracają się więc do swoich sojuszników o licencję na produkcję silnika DB 601A (1100 KM) napędzającego właśnie 109’tkę. Mając dostęp do nowych silników trzech włoskich producentów samolotów (Macci, Regiae oraz Fiat) zaczyna z nimi pracę nad nowymi konstrukcjami. Fiat ma lekką przewagę bo już wcześniej pracował nad projektem tego typu silnika i odpowiedniego samolotu pod niego. W międzyczasie Włochy kupują kolejną wersję silnika DB 605A o jeszcze większej mocy (1475 KM), widzicie sami jak to wszystko tam zasuwało. W 1942 następuje państwowy test samolotów od trzech producentów Macci z MC.205N, Regiae z Re2005 oraz Fiat z G.55. Testy techniczne wygrywa Macci za nim Fiat i Regiae. Fiat wygrywa pod względem łatwości produkcji chociaż oferowane przez nich 15000 roboczogodzin niezbędnych do zbudowania samolotu jest i tak prawie dwa razy większe niż roboczochłonność niemieckiego Bf 109 (9000 godzin). Ach ta włoska pracowitość. Jednocześnie samoloty te testują Niemcy wskazując Fiata G.55 jako o wiele zwrotniejszego niż Bf 109, łatwiejszego w starcie i lądowaniu ( o to akurat w przypadku 109’tek nie trudno) oraz bardzo podatnego na modyfikacje w obszarze napędu i uzbrojenia ze względu na dużą konstrukcję płatowca. Są nim wyraźnie zainteresowani. To nie ma być wunderfaffe bo tę funkcję mają pełnić samoloty z silnikami odrzutowymi i rakietowymi to raczej wyciśnięcie na maksa z potencjału modernizacyjnego, który dla BF 109 już powoli się kończy ze względu na przestarzałą konstrukcję. Fiat dostaje kontrakt na 200 samolotów z późniejszym rozszerzeniem do 1800, kolejne zamówienia zwiększają tą liczbę do 3600 szt. W kwietniu 1943 pierwszy seryjny G.55 zostaje oblatany. I tyle by było z wielkich planów bo w międzyczasie Włochy kapitulują, na północy powstaje państwo kontrolowane przez Niemców. Fabryka Fiata zostaje zbombardowana co przekreśla plany produkcyjne. Niemcy decydują o zamknięciu programu i zezłomowaniu niedokończonych samolotów. Ogółem łącznie ze zniszczonymi w czasie bombardowania fabryki sztukami wyprodukowano 107 samolotów. Służyły zarówno do kapitulacji Włoch w Regia Aeronautica oraz po dalej stronie Niemców w Aeronautica Nazionale Repubblicana. Nigdy nie wywarły większego wpływu na losy wojny ze względu na ich mała ilość w stanie operacyjnym. Było to maksymalnie kilkanaście sztuk w poszczególnych jednostkach. Ale kiedy już latały potrafiły nawiązać walkę z P-38, P-40 czy P-47. I tak wojna dobiegła końca. No dobra, dobra, ale skoro Niemcy kazali skasować projekt i zezłomować nieukończone sztuki to jak nasz bohater znalazł się w Argentynie. Otóż, rozkazy rozkazami a Włosi w tajemnicy przed Niemcami zachowują dokumentację, dostępne zmagazynowane części oraz rozpoczęte w budowie samoloty. W ten sposób po wojnie wznawia się ograniczoną produkcję tego samolotu, (74 sztuki). Najpierw na potrzeby wewnętrzne ale powoli świat przesiada się na odrzutowce więc zostają one sprzedane Argentynie, Egiptowi i Syrii. Do Fuerza Aerea Argentina trafia w 1947 roku 30 samolotów w wersji myśliwskiej G.55A i 15 w wersji szkolnej G.55B. Są to zarówno samoloty nowe jak i używane przekazane przez włoskie lotnictwo. Niestety stan techniczny nie jest dobry, kilka maszyn ulega wypadkom, wiele sztuk było unieruchomionych. Swą południowoamerykańską historię kończą w 1955 kiedy w służbie pozostaje w sumie czynnych 23 samoloty. Samolot z numerem bocznym C-34, którego model wykonałem zakończył żywot 19 lipca 1949 roku w katastrofie lotniczej. Samolot ma piękną sylwetkę, wiadomo jak to Włoch. Znalazłem go przypadkiem przeglądając dostępne modele i od razu trafił do koszyka. W wycinance są dostępne dwa typy kartonu, kreda i offset. Ja wybrałem kredę przez co samolot ma niesamowity kolor polerowanego aluminium. Wiążą się niestety z tym utrudnienia w kształtowaniu, więcej szczegółów w relacji. Polecam naprawdę ten model. Jest fantastycznie spasowany jeżeli chodzi o poszycie, średnio skomplikowany i zdetalowany oraz bardzo efektowny na półce. Z problemów to wręgi lekko za duże, konieczność wycięcia krótszego otworu pod kabinę niż to sugeruje wycinanka, inaczej zabraknie nam jakieś 3 mm. Trzeba też będzie zaprojektować mocowanie kolumny podwozia. To z wycinanki nie jest stabilne i wszystko będzie się chwiało. Dokumentacja też nie jest za bogata więc osoby, które go chcą skleić muszą mieć też w miarę dobrze rozpoznane rysunki aby się domyślać co i jak złożyć. Miłego oglądania.

• Wykonanie:
• Skala trudnosci:
• Prezentacja: